Στην ανάγκη δημιουργίας ενός νέου μοντέλου ελέγχου των πυρηνικών όπλων εστίασε την προηγούμενη εβδομάδα ο ινδικός Τύπος, σύμφωνα με τον οποίο η αποχώρηση της Ρωσίας από το σύμφωνο New START «αντανακλά μια νέα αντιπαλότητα δυνάμεων σε έναν πολυπολικό κόσμο και δείχνει ότι τα παλιά μοντέλα ελέγχου των πυρηνικών όπλων τα οποία είχαν τύχει διαπραγμάτευσης σε μια διπολική εποχή φθείρονται».

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, ο δυτικός Τύπος επέμεινε στο μήνυμα ότι η Δύση δεν έχει άλλη επιλογή παρά να οδηγήσει τα σχέδια της Μόσχας για την Ουκρανία σε αποτυχία. Και αυτό διότι «γιατί μια διευθέτηση» στην Ουκρανία «στη βάση διαπραγματεύσεων θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυνε».

Η οπτική γωνία του δυτικού Τύπου για τις εξελίξεις της τελευταίας περιόδου

«Για την Ουκρανία, ο Μπάιντεν ξεπερνά τους Μακρόν, Σολτς και Ντε Σάντις» είναι ο τίτλος του άρθρου γνώμης του Bret Stephens που δημοσιεύτηκε στις 28 Φεβρουαρίου στην αμερικανική εφημερίδα «New York Times». Στο άρθρο αναφέρονται τα εξής: «Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία εισέρχεται στον δεύτερο χρόνο του, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τον Τζο Μπάιντεν. Κατηγορήστε τον όσο θέλετε για τη στάση του σε πολλά θέματα, και ιδιαίτερα στη σταδιακή του προσέγγισή σχετικά με τον εξοπλισμό της Ουκρανίας, αλλά στο πιο σημαντικό ζήτημα της εποχής μας η στάση του είναι σωστή. “Οι ορέξεις του αυτοκράτορα δεν μπορούν να κατευναστούν”, είπε την περασμένη εβδομάδα στη Βαρσοβία. Αυτή η φωνή δεν είναι μια φωνή σκουριασμένης ηθικής. Είναι μια φωνή εμπειρίας, πρόβλεψης, στρατιωτικού ρεαλισμού και πολιτικής σύνεσης. Εμπειρίας, διότι ο κόσμος έχει μάθει πολύ καλά τον Βλαντιμίρ Πούτιν στα 23 χρόνια της εξουσίας του. Ξέρουμε ότι δεν τηρεί τους όρους των συμφωνιών με τις οποίες δεσμεύεται η Ρωσία. Ξέρουμε ότι έχει εξαπολύσει απρόκλητες εισβολές στο παρελθόν και, αν δεν ελεγχθεί, θα τις εξαπολύσει ξανά στο μέλλον. Μια διευθέτηση στη βάση διαπραγματεύσεων θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυνε. Το Ιράν θα έβλεπε ότι ο πυρηνικός εκβιασμός λειτουργεί. Η Κίνα θα καταλάβαινε ότι, εφόσον υπάρχουν όρια σε αυτά που η Αμερική και οι σύμμαχοί της είναι διατεθειμένοι να κάνουν για την Ουκρανία (η οποία μάχεται για τον εαυτό της και μοιράζεται χερσαία σύνορα με το ΝΑΤΟ), τότε θα υπάρχουν πολύ πιο οξυμένα όρια σε αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για την Ταϊβάν. Η Ρωσία θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι, αν και η εισβολή της ήταν άστοχη, ωστόσο κέρδισε έδαφος, πάγωσε τη σύγκρουση στη θέση της και θα μπορούσε να ξαναπροσπαθήσει να επιτεθεί στην Ουκρανία σε λίγα χρόνια. Στρατιωτικός ρεαλισμός, διότι το μάθημα του πρώτου έτους του πολέμου είναι ότι η Μόσχα μπορεί να ηττηθεί».

Ο Roger Boyes στο άρθρο γνώμης που δημοσιεύτηκε στις 28 Φεβρουαρίου στην βρετανική εφημερίδα «The Times» με τον τίτλο «Το παθητικό κοινό της Ρωσίας είναι μέρος του προβλήματός μας» επεσήμανε τα εξής: «(Στη Ρωσία) Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία θα μπορούσε να θυμώσει κανείς , αλλά η πλειονότητα των Ρώσων κοιτάζει αλλού – και από τη σιωπή τους ο Βλαντιμίρ Πούτιν συμπεραίνει ότι απολαμβάνει ένα είδος νομιμοποίησης του φονικού του οργίου. Η αποστασιοποίηση του ρωσικού κοινού ήταν φυσικά πάντα μέρος του μοντέλου Πούτιν. Δεν είναι περίεργο, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι οι περισσότεροι Ρώσοι συμβιβάζονται με κάποιο είδος εσωτερικής προσαρμογής στο καθεστώς. Αλλά ακόμη και οι Λευκορώσοι, υπό τον κλόουν-δικτάτορα Αλεξάντερ Λουκασένκο, έχουν βρει τρόπους να εκφράσουν την περιφρόνησή τους. Η γενιά διαμαρτυρίας της Ρωσίας θα μπορούσε να διδαχθεί από αυτό και να περάσει λαθραία τα κείμενα αντιφρονούντων στη χώρα, αλλά δεν το κάνει. Εξαγοράζοντας τη μεσαία τάξη και προστατεύοντας τα παιδιά των κυβερνώντων, ο Πούτιν δημιούργησε μια αίσθηση αδράνειας που έχει γίνει κεντρικό στοιχείο της διακυβέρνησής του. Αυτή η αδράνεια έχει τις ρίζες της σε ένα στερεότυπο της τσαρικής εποχής. Λίγοι αμφισβητούν την εξουσία του ή αναγνωρίζουν τις αποτυχίες του, όχι μόνο επειδή φοβούνται τις συνέπειες της διαμαρτυρίας, αλλά επειδή δεν αξίζει τον κόπο. Το αποτέλεσμα: μια αποθαρρυμένη κοινωνία βρίσκεται, μετά από μια σειρά λαθών, σε έναν πόλεμο που εξελίσσεται σε υπαρξιακό πόλεμο. Η κυνική αδιαφορία στο εσωτερικό, και όχι τα δυτικά όπλα υψηλής τεχνολογίας, θα μπορούσε να είναι η καταστροφή του Πούτιν. Η Ρωσία βρίσκεται σε καλό δρόμο για να νικήσει τον εαυτό της».

Η γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt» στις 1η Μαρτίου δημοσίευσε την ανάλυση του Thomas Hanke με τίτλο «Γιατί η ΕΕ αποτυγχάνει να αποσυνδεθεί από την Κίνα», στην οποία αναφέρθηκαν τα εξής: «Πριν από έξι χρόνια, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έθεσε ως στόχο να γίνει η ΕΕ πλήρως κυρίαρχη, από την οικονομία έως την άμυνα. Έκτοτε, τα ευρωπαϊκά κράτη αναζητούν νέους εταίρους. Για παράδειγμα, ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς (SPD) πραγματοποίησε πρόσφατα περιοδεία στην Ινδία. Έχει έρθει η ΕΕ πιο κοντά στους στόχους της; Τα πρόσφατα εμπορικά στοιχεία είναι απογοητευτικά, τουλάχιστον για τη Γερμανία. “Το 2022, το εξωτερικό εμπόριο της Γερμανίας με την Κίνα έχει πάρει ολοταχώς λάθος κατεύθυνση”, γράφει ο Jürgen Matthes του Institut der deutschen Wirtschaft (IW) σε μια σύντομη μελέτη που δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο. Η ήδη υψηλή εξάρτηση από τις εισαγωγές έχει “γίνει ακόμη πιο έντονη”. Τα στοιχεία για την ΕΕ στο σύνολό της δεν είναι ακόμη διαθέσιμα για το 2022. Αλλά σύμφωνα με τη Eurostat, οι εισαγωγές το 2021 ήταν ήδη σημαντικά υψηλότερες από ό,τι πριν από την πανδημία – με απότομη ανοδική τάση. Το εμπορικό έλλειμμα της ΕΕ με την Κίνα είναι σήμερα διπλάσιο από ό,τι ήταν πριν από δέκα χρόνια. Η Ευρώπη προμηθεύεται περισσότερα από τα μισά μηχανήματα και αυτοκίνητα που της παραδίδονται από τη Λαϊκή Δημοκρατία. Ένας από τους λόγους της εξάρτησης είναι ότι παρ’ όλη την διπλωματία, η ΕΕ εξακολουθεί να αποτυγχάνει στις προσπάθειές της να βρει νέους εταίρους. Ποια θα ήταν η λύση; Η Ευρώπη δεν μπορεί να αναγκάσει μια εταιρεία που αγαπά την Κίνα να επενδύσει σε μία από τις εναλλακτικές τοποθεσίες. Μπορεί όμως να δημιουργήσει τις βέλτιστες συνθήκες γι’ αυτή την αλλαγή, συνάπτοντας εμπορικές και επενδυτικές συμφωνίες. Ορισμένες από αυτές τις συμφωνίες βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση εδώ και δεκαετίες. Στην περίπτωση της Ινδίας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απαιτεί ότι οι συμφωνίες θα πρέπει να ολοκληρωθούν το 2023».

Την προηγούμενη εβδομάδα η μολδαβική εφημερίδα «Ziarul di Gardia» δημοσίευσε το άρθρο γνώμης του Petru Grozavu«Ένα έτος πολέμου. Ακολουθεί άλλο;». Στο άρθρο το οποίο ήταν δημοσιευμένο στις 2 Μαρτίου επισημάνθηκαν τα εξής: «Για δύο συνεχόμενες ημέρες, στις 23 και 24 Φεβρουαρίου, πολλά σοκάκια και κτίρια στο κέντρο της πρωτεύουσας Κισινάου, συμπεριλαμβανομένης της Αψίδας του Θριάμβου, θα φωτιστούν σε κίτρινο και μπλε (τα χρώματα της ουκρανικής σημαίας), ως ένδειξη της αντιπολεμικής αλληλεγγύης με την Ουκρανία. Η πρωτοβουλία και η απόφαση πάρθηκαν από το Δημαρχείο του Κισινάου. Είναι μια συμβολική χειρονομία η οποία όμως έχει μεγάλη σημασία και φέρει ιδιαίτερο βάρος, γιατί έρχεται σε περίοδο δύσκολων δοκιμασιών για την Ουκρανία. Ποτέ, στα 31 χρόνια από την ανεξαρτησία, το Κισινάου και το Κίεβο δεν είχαν στενότερες σχέσεις από ό,τι την εποχή της επίθεσης της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. (Ένα έτος μετά το ξεκίνημα του πολέμου στην Ουκρανία) Η ειρήνη παραμένει εκτός της ημερήσιας διάταξης, με εξαίρεση το γεγονός ότι η Μόσχα και το Κίεβο ζητούν περιοδικά από την άλλη πλευρά απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούν μια πιθανή ειρηνευτική συμφωνία. Η Μόσχα, σε επίπεδο Ρωσικής Προεδρίας ή Εξωτερικών Υποθέσεων, δηλώνει ότι θα είναι έτοιμη να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά υπό τον όρο ότι το Κίεβο ή οι δυτικοί εταίροι του (οι ΗΠΑ) θα λάβουν υπόψη τους την τρέχουσα πραγματικότητα επί του εδάφους. Η Ουκρανία δεν έχει εδάφη να εκχωρήσει. (Την ίδια ώρα) οι θέσεις των δύο μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ και Ρωσία) στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία εξακολουθούν να μην ταυτίζονται ούτε μετά από ένα χρόνο στρατιωτικής επιθετικότητας και φρικαλεοτήτων. Ο πόλεμος συνεχίζεται».

Ο ασιατικός Τύπος

Σε άρθρο του Rakesh Sood που δημοσιεύτηκε στην αγγλόφωνη ινδική εφημερίδα «Hindustan Times» που δημοσιεύτηκε την 1η Μαρτίου με τον τίτλο «Υπάρχει ανάγκη για ένα νέο μοντέλο ελέγχου των πυρηνικών όπλων» υπογραμμίστηκαν τα εξής: «Η κίνηση της Ρωσίας να αποχωρήσει από το σύμφωνο New START αντανακλά μια νέα αντιπαλότητα δυνάμεων σε έναν πολυπολικό κόσμο και δείχνει ότι τα παλιά μοντέλα ελέγχου των πυρηνικών όπλων είχαν τύχει διαπραγμάτευσης σε μια διπολική εποχή φθείρονται. Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών δήλωσε ότι η Ρωσία θα συνεχίσει να τηρεί τους (αριθμητικούς) περιορισμούς που αναφέρονται στη συνθήκη. Αυτό κατέστειλε τις ανησυχίες ότι ο (Βλαντίμιρ) Πούτιν θα πυροδοτούσε μια νέα κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών με τις ΗΠΑ. Ωστόσο, δεδομένου ότι οι μηχανισμοί συμμόρφωσης βρίσκονται σε αναστολή και η εμπιστοσύνη βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο, και τα δύο κράτη θα είναι πρόθυμα να πιστέψουν τα χειρότερα για την άλλη πλευρά. Μέχρι στιγμής, η Κίνα έχει αρκεστεί σε μια ελάχιστη πυρηνική αποτροπή περίπου 300 πυρηνικών κεφαλών. Τα τελευταία χρόνια, μετατοπίζεται σε μια πιο ισχυρή αποτροπή. Δορυφορικές εικόνες αποκάλυψαν την ύπαρξη τεσσάρων νέων θέσεων πυραύλων. Επιπλέον, έχει δοκιμάσει υπερηχητικά οχήματα ολίσθησης και ένα σύστημα κλασσικού τροχιακού βομβαρδισμού, υποδεικνύοντας ότι επιδιώκει πλέον να διαχειριστεί την πυρηνική κλιμάκωση για να αμβλύνει την πυρηνική καταναγκαστική ισχύ των ΗΠΑ. (Και) η Βόρεια Κορέα επιτάχυνε το πυραυλικό της πρόγραμμα. Η αντιπαλότητα των μεγάλων δυνάμεων δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά η διαφορά είναι ότι ο κόσμος δεν είναι πλέον διπολικός. Το παλιό μοντέλο ελέγχου των πυρηνικών εξοπλισμών που καθιερώθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και το οποίο ήταν διαμορφωμένο από τη διπολική πολιτική των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων, είναι πλέον αβάσιμο στον πυρηνικό πολυπολικό κόσμο του 21ου αιώνα. Αντ’ αυτού, υπάρχουν πολλαπλές πυρηνικές εξισώσεις – ΗΠΑ-Ρωσία, ΗΠΑ-Κίνα, ΗΠΑ-Βόρεια Κορέα, Ινδία-Πακιστάν, Ινδία-Κίνα, αλλά τίποτα δεν είναι αυτόνομο. Επιπλέον, η πυρηνική ρητορική σημειώνει άνοδο, εντείνοντας το φάσμα των αυξανόμενων πυρηνικών κινδύνων. Κατά τη διάρκεια της διπολικής εποχής, υπήρχε η αντίληψη ότι με την εμφάνιση των πυρηνικών όπλων, οι πόλεμοι μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων θα αποθαρρύνονταν. Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι τα πυρηνικά όπλα δεν δημιούργησαν κίνητρα για την επίλυση συγκρούσεων. Η ομιλία του Πούτιν είναι απλώς μια αντανάκλαση αυτής της πραγματικότητας».

«Οι δύο επισκέψεις αναδεικνύουν τις διαφορετικές προσεγγίσεις του Πεκίνου και της Ουάσιγκτον στην ουκρανική κρίση» είναι ο τίτλος του κύριου άρθρου της αγγλόφωνης κινεζικής εφημερίδας «China Daily» που ήταν δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της εφημερίδας στις 2 Μαρτίου. Στο άρθρο αναφέρονται τα εξής: «Οι δυτικές χώρες που έχουν σχηματίσει μια συμμορία υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών για να διεξάγουν έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας θεωρούν ότι οποιαδήποτε χώρα αρνείται να σταθεί στο πλευρό τους βρίσκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να σπιλώσουν και να διαστρεβλώσουν την κρατική επίσκεψη του προέδρου της Λευκορωσίας Αλεξάντρ Λουκασένκο στην Κίνα. Η παραγωγική οικονομική και εμπορική συνεργασία των δύο χωρών τις τελευταίες τρεις και πλέον δεκαετίες μαρτυρά τον επωφελή για όλους χαρακτήρα της διμερούς συνεργασίας. Συμφωνώντας να αναβαθμίσουν τις διμερείς σχέσεις σε μια ολοκληρωμένη στρατηγική εταιρική σχέση παντός καιρού τον Σεπτέμβριο, κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της Σαμαρκάνδης του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης, οι ηγέτες των δύο χωρών δεσμεύτηκαν να εμβαθύνουν τις διμερείς ανταλλαγές σε διάφορα επίπεδα. Η επίσκεψη του Λουκασένκο θα συμβάλει στην υλοποίηση αυτής της συναίνεσης σε συγκεκριμένα έργα. Το γεγονός ότι τόσο το Πεκίνο όσο και το Μινσκ έχουν διατηρήσει ομαλούς δίαυλους επικοινωνίας και υγιείς σχέσεις με τη Μόσχα αναδεικνύει επίσης τις δυνατότητές τους να λειτουργήσουν ως διαμεσολαβητές μεταξύ της Μόσχας και της Δύσης. Συμπτωματικά, ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, βρίσκεται σε ταξίδι στο Καζακστάν όπου την Τρίτη θα συναντηθεί με τους υπουργούς Εξωτερικών και των πέντε κρατών της Κεντρικής Ασίας στην Αστάνα, προτού επισκεφθεί το Ουζμπεκιστάν. Στην πραγματικότητα, θα πιέσει τις πέντε χώρες να ενταχθούν στο κλαμπ των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας και να συμμετάσχουν στη στρατηγική τους για τον περιορισμό της Κίνας. Ενώ το Πεκίνο και οι εταίροι του αξιοποιούν κάθε λεπτό στην προσπάθεια για την ειρήνη, η Ουάσινγκτον σπεύδει να αποδείξει ότι θα εμποδίσει κάθε τέτοια προσπάθεια και ότι αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα».

Ο ρωσικός και ουκρανικός Τύπος

«Τρομοκρατική επίθεση στην περιοχή Μπριάνσκ: Η Ρωσία ξέρει τι να κάνει» είναι ο τίτλος του άρθρου της Irina Alksnisπου δημοσιεύτηκε στις 2 Μαρτίου από το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων «Ria Novosti». Στο άρθρο αναφέρθηκαν τα εξής: «Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην περιοχή Μπριάνσκ βασίζεται στο να επαναλάβουμε την επίσημη δήλωση: η FSB και το Υπουργείο Άμυνας αναλαμβάνουν δράση στην περιοχή Κλιμόφσκ για την εξουδετέρωση ένοπλων Ουκρανών εθνικιστών που παραβίασαν τα σύνορα. Τα μέσα ενημέρωσης που αναφέρουν τη διείσδυση των ουκρανικών ομάδων στο ρωσικό έδαφος κάνουν λάθος. Δεν υπάρχει εκεί καμία ομάδα σαμποτάζ και αναγνώρισης – στην πραγματικότητα, εκεί δραστηριοποιείται ένας τρομοκρατικός ένοπλος σχηματισμός. Το γεγονός ότι αυτός ο σχηματισμός βρίσκεται υπό τις διαταγές υπό αξιωματούχων ενός άλλου κράτους δεν αλλάζει τίποτα- απλά επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά αυτό που ήδη γνωρίζαμε: η Ουκρανία είναι ένα τρομοκρατικό κράτος. Ο στόχος δεν ήταν μια στρατιωτική εγκατάσταση, η οποία θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένας “νόμιμος στρατιωτικός σκοπός”. Όχι, ο στόχος ήταν άμαχοι, συμπεριλαμβανομένων παιδιών. Η επιχείρηση δεν έχει στρατιωτική σημασία. Το μόνο νόημα της επίθεσης είναι να σκορπίσει φόβο και αβεβαιότητα στη ρωσική κοινωνία και αυτό όχι μόνο στις παραμεθόριες περιοχές. Η τρομοκρατία είναι απλά αυτό που είναι. Η Ρωσία – η σύγχρονη Ρωσία – έχει εξαιρετικά μεγάλη και πολύ επιτυχημένη εμπειρία στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Όχι μόνο οι υπηρεσίες ασφαλείας, αλλά και ο λαός μας στο σύνολό του. Η χώρα θα πρέπει να εφαρμόσει ξανά τη συσσωρευμένη εμπειρία της. Αυτή τη φορά όμως το έργο είναι πιο φιλόδοξο επειδή η πηγή της τρομοκρατικής απειλής δεν είναι κάποια πολιτική δύναμη ή συγκεκριμένα άτομα αλλά ένα ολόκληρο κράτος. Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει την ουσία του θέματος. Δεν πρέπει να υπάρχει τρομοκρατικό κράτος, ειδικά στη γειτονιά μας».

Ο Andrii Borovyk είναι ο συγγραφέας της ανάλυσης με τίτλο «Ένας χρόνος πολέμου – πώς μεταμορφώνεται η Ουκρανία αυτή τη στιγμή;» που ήταν δημοσιευμένο στις 2 Μαρτίου στην αγγλόφωνη ουκρανική ενημερωτική ιστοσελίδα «ΚyivIndependent». Στην ανάλυση ξεχώρισαν τα εξής: «Η Ουκρανία αντιστέκεται γενναία στην πλήρους κλίμακας εισβολή της Ρωσίας εδώ και ένα χρόνο. Τα κρύα, άσχημα χέρια του πολέμου έχουν εισβάλει σε κάθε τομέα της ζωής μας, δοκιμάζοντας τη δύναμη και την ανθεκτικότητά μας και ολόκληρη τη χώρα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Ουκρανία έχει επιβιώσει και έχει δείξει αναμφισβήτητα την επιθυμία της να ενταχθεί στην ευρύτερη ευρωπαϊκή κοινότητα. Τώρα όλος ο κόσμος βλέπει την ετοιμότητα της Ουκρανίας να υπερασπιστεί τις αξίες της στο πεδίο της μάχης, αλλά και σε άλλα μέτωπα. Πολλά έχουν ήδη γίνει και πρέπει να γίνουν περισσότερα. Παρόλα αυτά, η ουκρανική κοινωνία είναι έτοιμη για τέτοιες αλλαγές (στο εσωτερικό, στη διακυβέρνηση, στα πεδία της καταπολέμησης της διαφθοράς και της αποκέντρωσης) και η κατανόηση ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτή την πορεία μας δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για την επιτυχή ολοκλήρωση όλων των μεταρρυθμίσεων που έχουμε ξεκινήσει. Στο τέλος, η ενότητα και η ετοιμότητα για αμοιβαία βοήθεια δημιουργούν την αδιάσπαστη δύναμη που επέτρεψε στην Ευρώπη να επιβιώσει στις πιο δύσκολες στιγμές της εδώ και αιώνες.»

Πηγή:ΚΥΠΕ