Η επιλογή του Χοσεΐν Αμίρ-Αμπντολαχιάν ως υπουργού Εξωτερικών του Ιράν σηματοδοτεί στροφή προς τη σφυρηλάτηση περιφερειακών συμμαχιών, σκληρή στάση απέναντι στη Δύση και ευθυγράμμιση με τους «Φρουρούς της Επανάστασης» και τη στρατηγική του «άξονα της αντίστασης»
Στο σύνθετο τοπίο του συστήματος εξουσίας στο Ιράν, που συνδυάζει τη διαπάλη (και εκλογικά) διαφορετικών πολιτικών τάσεων για τον κοινοβούλιο και τις αιρετές θέσεις, με διάφορα “checks and balances” και τον καθοριστικό ρόλο του «Ανώτατου Ηγέτη» και των θεσμών που υπάγονται σε αυτόν όπως οι «Φρουροί της Επανάστασης» («Στρατός των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης», στην πλήρη ονομασία τους), η διαδικασία χάραξης πολιτικής υπερβαίνει τα όρια της «διακυβέρνησης».
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής, έναν τομέα που ούτως ή άλλως σε μεγάλο βαθμό πάντα περνούσε από την έγκριση του Ανώτατου Ηγέτη Αγιατολάχ Χαμενεΐ. Επιπλέον, ένα μεγάλο μέρος της πραγματικής εξωτερικής πολιτικής του Ιράν στηρίζεται στη δράστη των «Φρουρών της Επανάστασης» με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον «Άξονα της Αντίστασης», δηλαδή τη συμμαχία με φιλοϊρανικές δυνάμεις και οργανώσεις στο Ιράκ, στη Συρία, στο Λίβανο, την Υεμένη, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης Άσαντ, μια πολιτική που πέραν όλων των άλλων συνέβαλε αποφασιστικά και στην αντοχή της κυβέρνησης της Δαμασκού στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Συρία. Είναι μια πολιτική που επενδύει ιδιαίτερα στις περιφερειακές συμμαχίες και εξ αρχής αποτέλεσε και την απάντηση στις εκτεταμένες αμερικανικές κυρώσεις.
Από την άλλη μεριά, υπήρχαν πάντα ισχυρές τάσεις στο ιρανικό ισλαμικό πολιτικό κατεστημένο, αυτές που συνήθως παρουσιάζονται ως «μετριοπαθείς» και που προέκριναν την επαναπροσέγγιση με τη Δύση ως μοχλό όχι μόνο για την ενσωμάτωση του Ιράν στη διεθνή κοινότητα, αλλά και για την οικονομική ανάπτυξη. Η δεύτερη αυτή κατεύθυνση αποτυπώθηκε κατεξοχήν στη διαπραγμάτευση για τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν του 2015 και τη συνακόλουθη άρση των κυρώσεων. Η κατεύθυνση αυτή φάνηκε να αποδίδει, όμως μετά ήρθε η απόφαση του Ντοναλντ Τραμπ για μονομερή αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία και για επαναφορά κυρώσεων.
Οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές στο Ιράν σηματοδότησαν την πολιτική υποχώρηση των «μετριοπαθών», που είχαν να αντιμετωπίσουν και το πολιτικό κόστος από την επιδείνωση των κοινωνικών συνθηκών τα τελευταία χρόνια και το βαρύ τίμημα από την πανδημία, την μείωση της συμμετοχής (που παραπέμπει σε μια ευρύτερη κοινωνική απογοήτευση και δυσαρέσκεια) και την εκλογή του «συντηρητικού» Εμπραχίμ Ραϊσί, στη θέση του προέδρου, ανθρώπου κοντινού στις απόψεις του Χαμενεΐ. Το ερώτημα ήταν ποια επίδραση θα είχε αυτό στην εξωτερική πολιτική.
Πηγή:ToVima.gr
