Η Ρωσία προσπαθεί τώρα να επανασυγκροτηθεί και να παραμείνει στις θέσεις της, πολιορκώντας μια μια τις πόλεις του Donbas που κατέχει η Ουκρανία και με το να συνεχίζει την πολιτική αυτή, εξακολουθεί να παίζει το παιγνίδι της Ουάσιγκτον, εκτιμά ο νομικός Γεώργιος Οικονόμου.
Σε ανάλυσή του που δημοσιεύεται από το το Κυπριακό Κέντρο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, με τίτλο “Ένας αχρείαστος πόλεμος” ο Γεώργιος Οικονόμου επισημαίνει την δυσανάλογη κάλυψη των ΜΜΕ για τον πόλεμο στην Ουκρανία σε σχέση με άλλους πολέμους και συρράξεις και γράφει ότι “αν η εισβολή της Ρωσίας εμφανίζεται μεγαλύτερη στην συνείδηση των δυτικών, ο λόγος είναι το μέγεθος της κάλυψης από τα δυτικά ΜΜΕ».
Η πυκνότητα της κάλυψης συνδυάστηκε με την εμπάθεια της άποψης. Για πρώτη φορά, αυτό δεν είναι πόλεμος του ΝΑΤΟ, αλλά πόλεμος της Ρωσίας κατά του ΝΑΤΟ. Για πρώτη φορά από την δεκαετία του 1990, τα Δυτικά ΜΜΕ είναι αναφανδόν στο πλευρό των θυμάτων, των αμυνομένων, προσφέρουν δε διεθνή πλατφόρμα για τον Zelenksy, ως εμβληματικού αρχηγού της Ουκρανικής αντίστασης”.
“Πολύ λίγοι στην Δύση, μπορούν να φέρουν στην μνήμη τους την εικόνα, η οποία είναι χαραγμένη στην μνήμη των ντόπιων, μιας γαμήλιας τελετής στο Βιετνάμ που αιματοκυλίστηκε από Αμερικανικές βόμβες ή να θυμηθούν τα Αγγλο-αμερικανικά αντίποινα κατά την πολιορκία και καταστολή της Φαλούτζα στο Ιράκ. Όμως, τα πτώματα στους δρόμους της Μπούκα της Ουκρανίας παραμένουν για μέρες στις οθόνες των τηλεοράσεων”
Το δε μοναδικό κύριο θέμα στις ειδήσεις στα ΜΜΕ καθώς και στα κύρια άρθρα των δυτικών εφημερίδων, σημειώνει, είναι η Ρωσική επίθεση στην οποία, αντίθετα με τις δηλώσεις Πούτιν, η εξ ανατολών εμβάθυνση του ΝΑΤΟ δεν έπαιξε ρόλο.
«Το τρέκλισμα του Πούτιν προς τον πόλεμο, καταστροφικό για την Ρωσία και για την Ουκρανία, είναι αδικαιολόγητο. Δεν ήταν όμως απρόκλητο. Η μεγέθυνση του ΝΑΤΟ ήταν μια επιθετική ενέργεια και η Μόσχα ήταν πάντοτε στο στόχαστρο. Στο να ζητά μια σταθερή διευθέτηση των στρατιωτικών συνόρων, το Κρεμλίνο είναι εν δικαίω», εκτιμά.
«Από της ιδρύσεως του το 1949, το ΝΑΤΟ ήταν πάντοτε ένας επιθετικός, όχι αμυντικός, οργανισμός, του οποίου το κύριο αντικείμενο στα μάτια των Αμερικανών ήταν η επαναφορά του καπιταλιστικού συστήματος στο Σοβιετικό μπλοκ», σημειώνει.
Το ΝΑΤΟ, αναφέρει, ήταν όχημα για επέκταση της αμερικανικής ισχύος βαθειά στην Ευρώπη, δημιουργώντας ένα διάδρομο των Ατλαντικών δυνάμεων μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. “Η μεγέθυνση του ΝΑΤΟ εκόστιζε λίγο και ήταν εύκολη, καθώς οι πρώην χώρες της Comecon εζητούσαν να εισαχθούν και οι Κλίντον και Μπους μπορούσαν να αγνοήσουν τη δέσμευση του άρθρου 5 να τις υπερασπιστούν δοθείσης της μετα-σοβιετικής συντριπτικής αδυναμίας της να τους επιβληθεί”.
Εδώ, προσθέτει, άρχισε ο μύθος του ΝΑΤΟ ως ένα πολιτικό κλαμπ για δημοκρατίες, το οποίο μια χώρα όπως η Ουκρανία θα ένοιωθε ελεύθερη να επιλέξει να γίνει μέλος βασιζόμενη επί της αρχής της αυτοδιαθέσεως.
“Αλλά για πολλούς λόγους, αυτό είναι ευσεβείς πόθοι. Κατ’ αρχάς η δημοκρατία αποδείχθηκε μη απαραίτητη για το ΝΑΤΟ, όπου η κυβερνώσα λογική παραμένει η στρατιωτική ισχύος του ηγεμόνα. Οι πυλώνες του ΝΑΤΟ στα Νοτιοανατολικά, η Ελλάδα και η Τουρκία, παρέμειναν στη θέση τους κάτω από σκληρές στρατιωτικές δικτατορίες, και στην περίπτωση της Άγκυρας παρά την κατάργηση της δημοκρατικής θέλησης των Κυπρίων”.
Δεύτερο, προσθέτει, το να γίνει ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ σημαίνει να παραδώσει την αυτοδιάθεση του σε εξωτερική στρατιωτική διοίκηση – η αιτία που ο Στρατηγός de Gaulle απέσυρε την Γαλλία από το στρατιωτικό σκέλος του. Ίσως εξηγείται γιατί μικρές χώρες που πιστεύουν ότι κινδυνεύουν παραδίδουν την εθνική κυριαρχία τους σε μια μεγαλύτερη δύναμη με αντάλλαγμα την προστασία τους. Οι αδύναμοι πρέπει να προνοήσουν γι’ αυτή την περίπτωση.
“Εκείνοι όμως που το προτείνουν για την Ουκρανία πρέπει να είναι ειλικρινείς τι αυτό συνεπάγεται: όχι την άσκηση της αυτοδιάθεσης αλλά την κατάργηση της, και την αποδοχή ότι το Ουκρανικό έδαφος θα καταστεί η στρατικοποιημένη εμπροσθογραμμή εναντίον του γίγαντα γείτονα”
Τρίτον, σημειώνει, η περίοδος της ανέξοδης μεγέθυνσης του ΝΑΤΟ έχει φθάσει στο τέλος της. Όποιο και αν είναι το τίμημα του πολέμου του 2022 για την Ουκρανία, θα είναι ανυπολόγιστο.
“Ούτε ήταν ποτέ το ΝΑΤΟ απλώς ένας πολιτικός σχεδιασμός. Ακόμη καθώς εμεγενθύνετο στον νέο μονοπολικό κόσμο, είχε επανατοποθετηθεί ως αστυνομικό απόσπασμα του παγκόσμιου σερίφη, πολεμώντας στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη, με τελευταίου τύπου πυρομαχικά, διαχείριση πόρων (logistics) και στρατιωτικής διοίκησης”.
Σημειώνει ακόμη “ούτε και το τεράστιο αποτύπωμα του ΝΑΤΟ, το εξαπλωνόμενο γυάλινο παλάτι έξω από τις Βρυξέλλες. Το δραστικό στρατιωτικό Αρχηγείο στο Norfolk, Virginia, και οι σαράντα τόσες κύριες βάσεις – ούτε και οι τρίτης κλάσεως Ευρωπαίοι πολιτικοί (Stoltenberg, κλπ.) που υπηρετούν ως πολιτικοί αχυράνθρωποι για την αυξανόμενη γραφειοκρατία, ούτε και το «μεγαλείο» της Ανωτάτης – Συμμαχικής Διοίκησης της Ευρώπης δεν πρέπει να παραβλέπεται”.
Όπως αναφέρει, ο καταλύτης της παρούσης κρίσης ήταν η εξέγερση του Maidan το 2014 στην Ουκρανία.
“Η ανατροπή του Yanukovych, η οποία προκλήθηκε όταν έπεσαν πυροβολισμοί κατά αμάχων διαδηλωτών, εγαλβάνισε την επανάσταση και είδε αξιωματούχους του Υπουργείου Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών να δραστηριοποιούνται στο Κίεβο και να επιλέγουν μέλη της νέας Κυβέρνησης”.
Η αντίδραση του Πούτιν, προσθέτει, ήταν να προσαρτήσει την Κριμαία. “Αυτό δεν ήταν μια επανάληψη της Τσετσενίας. Χωρίς αιματοχυσία και έχοντας την υποστήριξη της πλειοψηφίας δεν είχε καμία σχέση με τις αιματηρές προσαρτήσεις του Ανατολικού Timor, της Βόρειας Κύπρου, της Δυτικής Σαχάρας και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, και όλες αυτές έχοντας γίνει αποδεκτές χωρίς κατακραυγή από τη «διεθνή κοινότητα».
Σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι από το 2013, η κάθε κίνηση που έκανε η Ρωσία στο Ουκρανικό μέτωπο είχε ανακοπεί από τον συνδυασμό του ριζοσπαστικού μπλόκ που κυβερνά στο Κίεβο, το συνονθύλευμα των Δυτικοτραφών φιλελεύθερων μαζί με τους ριζοσπάστες εθνικιστές, και οι δύο οδηγώντας τη χώρα στην ίδια κατεύθυνση, και τον αυξανόμενο πακτωλό των αμερικανικών χρημάτων, οπλισμού και στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Αναφέρει ότι οι ειρηνευτικές συνομιλίες του Μινσκ το 2015, που αντιπροσώπευαν μια ανάπτυξη για τη Ρωσία στο Donbas αλλά επίσης και μια πιθανή έξοδο από τη στρατικοποίηση, είχαν υπονομευθεί από τον Ομπάμα. “Ούτε ο Ομπάμα ούτε ο Τράμπ δεν ενδιαφέρονταν για τις συμφωνίες. Απουσιάζοντος του αμερικανικού ενδιαφέροντος για λύση, η Γαλλία και η Γερμανία δεν κατάφεραν να τις προωθήσουν”.
Η κινητοποίηση του Πούτιν στα σύνορα της Ουκρανίας από τον Νοέμβριο 2021 δεν ελήφθη υπ’ όψιν από τον Biden, που θα μπορούσε αναμφίβολα να προλάβει την εισβολή αν ήταν πρόθυμος να διαπραγματευθεί μια σοβαρή συμφωνία για στρατιωτικά σύνορα, προσθέτει.
Σύμφωνα με τις τελευταίες αμερικανικές εκθέσεις των μυστικών υπηρεσιών, ο Πούτιν αποφάσισε τελικώς να εισβάλει στις αρχές του Φεβρουαρίου, ποντάροντας σε ένα «μικρής διάρκειας νικηφόρο πόλεμο» όπως εδήλωσε ο Υπουργός του Νικολάου ΙΙ το 1904 για τη Ρωσική κατάρρευση στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, έξι εβδομάδες αφού ο Blinken είχε μεταφορικά σχίσει τα προσχέδια για συμφωνία.
“Το αποτέλεσμα ήταν μια αιφνίδια ανατροπή μιας εκδικητικής περιπέτειας. Η ανακοίνωση των σκοπών του πολέμου είναι μια βλοσυρή υπενθύμιση της δικαιολογίας που εχρησιμοποιήθηκε στο Κοσσυφοπέδιο καθώς και από τους Bush και Blair στο Ιράκ, δηλαδή για να σταματήσει η γενοκτονία, να αποστρατικοποιηθεί και να σωθεί ο πληθυσμός από τον δεσποτισμό με την αλλαγή του πολιτεύματος”.
Προσθέτει ότι η καταστροφικά κακοσχεδιασμένη εισβολή κατάφερε να ενώσει την Ουκρανία επί βάσεως προ-Δυτικής, εθνικιστικής και σύσφιξης του κλοιού της Ουάσιγκτον επί του Βερολίνου.
“Στην Ουκρανία, όπως εξήγησε ο Διευθυντής της CIA του Ομπάμα, η Αμερική πολεμά την Ρωσία δι’ αντιπροσώπων. Στη διαμάχη αυτή, οι πολεμικοί σκοποί της μεγάλης δύναμης και των πληρεξουσίων της, ενδεχομένως να μην συμπίπτουν”.
Για την Ουκρανική ηγεσία, προσθέτει, το τέρμα είναι η ανάπτυξη του πολέμου ούτως ώστε να τελειώσει ενωρίτερα –να επιβάλει το ΝΑΤΟ ή οι Ηνωμένες Πολιτείες ζώνη «μη πτήσεων» (no-fly zone) και η κατάρριψη των Ρωσικών αεροσκαφών και της αεράμυνας για να ανακουφίσει την πίεση πάνω στους Ουκρανούς μαχητές και πολίτες. Ήδη το ατσάλι του ΝΑΤΟ και το λαϊκό θάρρος, έχουν αλλάξει τα δεδομένα του πολέμου υπέρ του Κιέβου, με τίμημα όμως μεγάλων καταστροφών και όλο και περισσότερων Ουκρανικών απωλειών.
“Για τη διοίκηση Biden, η στρατηγική λογική θα ήταν να κρατήσει τους Ρώσους καρφωμένους όσο το δυνατόν περισσότερο, ή τουλάχιστον μέχρις ότου ο Πούτιν να εκδιωχθεί από το Κρεμλίνο. Ο Πούτιν έπεσε στην παγίδα, και προς το παρόν συμφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες να τον αφήσει εκεί», συνεχίζει.
Σύμφωνα με τον αναλυτή, «οι θαρραλέοι Ουκρανοί είναι οι τέλειες αντιπροσωπευτικές δυνάμεις, και η κάθε Ρωσική θηριωδία διευρύνει την περίπτωση για αλλαγή του καθεστώτος στην Μόσχα. Ενώ ο Πρόεδρος Ζελένσκι εισηγήθηκε ότι το να σώζονται ζωές είναι σπουδαιότερο από την ανάκτηση εδάφους – τελικώς οι όπως ο Laurence Freedman ομιλούν για την ανάγκη να επανακατακτηθεί το Donbas, αν όχι και η Κριμαία».
Στην Ευρώπη, συνεχίζει, το τίμημα για ένα μακρόχρονο πόλεμο έχει μειωθεί προς το παρόν, κυρίως λόγω της συμφωνίας του Biden με τον Scholz να επιτρέψουν στο πετρέλαιο και στο αέριο της Ρωσίας να ρέει στα γερμανικά σπίτια και εργοστάσια. Στην Αμερική, οι υψηλότερες τιμές του σταριού θα ωφελήσουν τις πολιτικώς ευαίσθητες Μεσοπολιτείες (Midwest). Ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις δεν έχουν προς το παρόν υλοποιηθεί.
Η Ρωσία προσπαθεί τώρα να επανασυγκροτηθεί και να παραμείνει στις θέσεις της, πολιορκώντας μια μια τις πόλεις του Donbas που κατέχει η Ουκρανία. Με το να συνεχίζει την πολιτική αυτή, εξακολουθεί να παίζει το παιγνίδι της Ουάσιγκτον, εκτιμά.
Φαίνεται , αναφέρει, ότι πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις στην Ουκρανία έχει παίξει η Victoria Nuland, Εβραιο-Ουκρανικής καταγωγής, νυν Υφυπουργός για πολιτικά θέματα (Under Secretary of State for Political Affairs) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Διετέλεσε Υφυπουργός για Ευρωπαϊκά και Ευρασιατικά θέματα από το 2013 μέχρι το 2017 και μόνιμη αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών στο ΝΑΤΟ από το 2005 μέχρι το 2008.
Η Nuland, σημειώνει, ήταν το πλέον προβεβλημένο πρόσωπο για την λεγόμενη Revolution of Dignity (επανάσταση της αξιοπρέπειας) εξασφαλίζοντας δανειακές εγγυήσεις για την Ουκρανία καθώς και βοήθεια για τις ένοπλες της δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων και αμυντικού οπλισμού. Γενικώς δε επίεζε τους Ευρωπαίους συμμάχους να τηρούν σκληρή γραμμή έναντι του Ρωσικού επεκτατισμού.
«Σε ακροάσεις στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, η Nuland εσημείωσε ότι η εισβολή της Ρωσίας το 2014 εθρυμάτισε τις όποιες αυταπάτες υπήρχαν ότι το Κρεμλίνο θα ακολουθήσει το διεθνές δίκαιο ή τους κανόνες των θεσμών που η Ρωσία θεωρητικώς αποδέχεται μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου», καταλήγει η ανάλυση.
Πηγή:ΚΥΠΕ
